"Δεν Ζητώ"....παρά μόνο δυο λέξεις

Σ' ΑΓΑΠΩ Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι, σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν. Σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο. Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει, μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο, και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα. Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε. Σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια. Σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο, παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι, που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. Pablo Neruda

ΜΙΛΑ

- Μίλα! - Μίλα!
- Γιατί δε μιλάς;
- Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!
- Μίλα! Μίλα!

Πες της... πες της... γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή.
Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.
Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί
Ότι κατέβηκε ορμητική δυο - δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.

Πες της, γιατί δεν της λες
Ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της Αγίας Τράπεζας..
Ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε..
Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες...

Πες της το...
Αυτό πρέπει να της το πεις: "Ευλογημένη να 'σαι".
Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος.
Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα..

Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της..
Ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θεέ μου, δική σου.

Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος.
Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο..
Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας..
Ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα..

Arseny Alexandrovich Tarkovsky

Αρσένι Ταρκόφκσι

(25 Ιουνίου 1907 - 27 Μαΐου 1989)

"Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας"

	ΔΕΝ ΖΗΤΩ Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, μοναχά απ’ τα δικά σου τα χείλη. Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, σαν αυτές π’ ανταλλάσσουν δυο φίλοι. Δεν ζητώ να μου πεις «Σ’ αγαπώ» Δεν ζητώ να μου πεις «Σε λατρεύω» Δεν ζητώ να μου πεις «Σε ποθώ» Δεν ζητώ να μου πεις «Σε πιστεύω». Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, μοναχά απ’ τα δικά σου τα χείλη. Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, σαν αυτές π’ ανταλλάσσουν δυο φίλοι.
	"The Silence of the Lambs" (1991) Μουσική: Howard Shore

Ο Ήχος της Σιωπής...

John Jude Palencar

“Ας είναι ευλογημένη η σιωπή! Γιατί μέσα σ’ αυτήν θα μ’ ακούσεις να μιλώ!!!” Khalil Gibran

"The Sound Of Silence" - Paul Simon & Art Garfunkel

Σιωπή!!! Πώς να ορίσεις τη σιωπή; Από πού να αρχίσεις και πως να προχωρήσεις, μη γνωρίζοντας τι θα συναντήσεις στην πορεία; Πρόκειται άραγε για τη σιωπή του πνεύματος και δεν έχει να κάνει με την ομιλία ή την ομολογία; Είναι η σιωπή που βασιλεύει μέσα στα μυαλά και στις ψυχές και όχι η σιωπή που σφραγίζει το στόμα κάποιου για να μη μεταδώσει τη γνώση;
Πώς να κατορθώσουμε να ζήσουμε την εσωτερική σιωπή; Κάποιες φορές σιωπούμε, αλλά μέσα μας, συζητούμε έντονα, αντιμετωπίζοντας φανταστικούς αντιπάλους η παλεύοντας με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο καθένας μας προσπαθεί να ακούσει μια ψιθυριστή φωνή, μέσα στη σιωπή του κεφαλιού του, που ακόμα και να του μιλήσει, δεν μπορεί να μεταδώσει τα λόγια της, παρά μόνο σε αυτούς που την ακούν κι οι ίδιοι. Αυτό δεν είναι νόμος, αλλά η πιο μοναχική αλήθεια.

Χορικό Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει. Υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη. Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε. Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται του ανθρώπου ο πυρήνας. Αν μιλούσε η σιωπή, αν φυσούσε, αν ξέσπαγε, θα ξερίζωνεν όλα τα δέντρα του κόσμου. Νικηφόρος Βρεττάκος "Το Βάθος του Κόσμου" (1961)

"Η Αυτοκτονία" - Άγγελος Σικελιανός

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ Ανεπίληπτα επήρε το μαχαίρι… Κι ήτανε η ψυχή του την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι. Κι όπως κυλά από τʼ άδυτα του αδύτου των ουρανών μες στη νυχτιά ένʼ αστέρι. ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι, έτσι απʼ τα στήθια πέταξε η πνοή του. Χαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε. Γιατί μονάχα εκείνοι πʼ αγαπάνε τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ που γέρνει πια, με θείαν αταραξία! Άγγελος Σικελιανός Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο, μαθητή του Βούδα Ludwig Van Beethoven - "Fur Elise"

Επιτύμβιο

Απόσπασμα από την Τραγωδία " Ιφιγένεια έν Ταύροις " του Ευριπίδη. Η Μετάφραση είναι δικιά μου γιαυτό δείξτε επιείκεια !!

" ὦ πάτερ, νυμφεύομαι νυμφεύματ᾽ αἰσχρὰ πρὸς σέθεν· μήτηρ δ᾽ ἐμὲ σέθεν κατακτείνοντος Ἀργεῖαί τε νῦν ὑμνοῦσιν ὑμεναίοισιν, αὐλεῖται δὲ πᾶν μέλαθρον· ἡμεῖς δ᾽ ὀλλύμεσθα πρὸς σέθεν. Ἅιδης Ἀχιλλεὺς ἦν ἄρ᾽, οὐχ ὁ Πηλέως, ὅν μοι προσείσας πόσιν, ἐν ἁρμάτων ὄχοις ἐς αἱματηρὸν γάμον ἐπόρθμευσας δόλῳ."

" Ά πατέρα μου !! Με φριχτή παντρειά με κάνεις νύφη. Την ώρα που εσύ με σφάζεις, η μάνα μου και οι Αργείτισσες του γάμου λέν΄ τραγούδια και το παλάτι αντιλαλεί απ΄των αυλών τους ήχους. Κι έγω απ΄το δικό σου χάνομαι χέρι. Με άμαξα μ΄έσυρες σε ματωμένο γάμο, αφού με δόλο παρουσίασες τον Αχιλλέα σαν άνδρα μου, και τον έκανες από γίο του Πηλέα, γιο του Άδη."

Σύνθεση της Ελένης Καραίνδρου που αποτελεί το Κεντρικό Μουσικό Θέμα της Ταινίας " Μία αιωνιότητα και μία μέρα " (1998) του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Ἀμφίσημη τοῦ θαύματος

Ἀμφίσημη τοῦ θαύματος

Ἐσύ Ὁ ἀντίλαλος αἰθρίας στὴν καταιγίδα τῆς μνήμης Ἡ πραγμάτωση τῶν μυστικῶν ἐπιθυμιῶν Τὸ αἰφνίδιο παρὸν στὴν ἀπουσία τῶν ἡμερῶν

Εἶσαι Ὁ θανάσιμος τραυματισμὸς τῆς προσμονῆς Ἡ πλεύση ἀντίθετα στὴ ροὴ τῆς γαλήνης

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ

"Σκοτεινή Θάλασσα της Πόρτας μου"

* Η μουσική επένδυση της ανάρτησης είναι το ομώνυμο κομμάτι από το LP "Morning Passages" του Philip Glass

Ύμνοι στην Νύχτα

"Hymnen an die Nacht"

Άλλοτε που έχυνα δάκρυα πικρά, που η ελπίδα μου έλιωνε, αναλυμένη μέσα στον πόνο κι εγώ στεκόμουν μόνος στο ξερό ύψωμα που έκρυβε σε στενό σκοτεινό χώρο την μορφή της ζωής μου. Μόνος όπως κανείς δεν υπήρξε μόνος. Κυνηγημένος από φόβο ανείπωτο. Αδύναμος, σκέψη μοναχά της αθλιότητας. Όπως κοιτούσα γύρω για βοήθεια, μπροστά δεν μπορούσα και ούτε πίσω, και κρεμόμουνα με άπειρη νοσταλγία στην ζωή που έφευγε, που έσβηνε...

Εκεί ήρθε από το γαλανό μακρινό, από τα ύψη της παλιάς μου ευδαιμονίας ένα δέος λυκαυγούς, και με μιας κόπηκε ο λώρος της γέννας, τα δεσμά του φωτός. Μακριά έφυγε η γήινη μεγαλοπρέπεια και η λύπη μου μαζί της, η μελαγχολία χύθηκε σε νέο ανεξιχνίαστο κόσμο. Εσύ ενθουσιασμέ της νύχτας, ελαφρέ ύπνε του ουρανού με εκάλυψες. Η περιοχή ανέβηκε απαλά ψηλότερα: πάνω από τον τόπο αιωρείτο το απελευθερωμένο, νεογέννητο πνεύμα μου.

Το ύψωμα έγινε σύννεφο σκόνης. Μέσα από τα νέφη είδα εκστατικά τα χαρακτηριστικά της αγαπημένης. Στα μάτια της αναπαυόταν η αιωνιότητα. 'Επιασα τα χέρια της και τα δάκρυα έγιναν δεσμός, σπινθηροβόλος και αρραγής. Χιλιετηρίδες τραβούσαν, χάνονταν στα βάθη σαν καταιγίδες.

Στον λαιμό της έκλαψα γοητευμένα δάκρυα για την καινούργια ζωή. Ήταν το πρώτο μοναδικό όνειρο. Και μόνο από τότε νιώθω αιώνια αμετάβλητη πίστη στον ουρανό της νύχτας και στο φως του, την αγαπημένη.

Georg Philipp Friedrich Freiherr von Hardenberg

N  o v a l  i s

* Η Μουσική επένδυση είναι το τρίτο κατά σειρά ορχηστρικό κομμάτι απο τους "15 Εσπερινούς"(1964) του Μάνου Χατζιδάκι με τον τίτλο "Νυχτερινός Περίπατος" . Είναι η νεώτερη ελιτίστικη παραλλαγή του τραγουδιού που ηχογραφήθηκε ως "Ερημιά" για το soundtrack της ταινίας "Ποτέ την Κυριακή" (1960) του Ζυλ Ντασσέν.

Ο Χορός του Δένδρου της Ζωής

... και το Δέντρο της Ζωής αναγεννάται από την λαμπυρίζουσα πνοή της Λίμνης

ÁRBOL DE LA LUNA (Φεγγαρόδενδρο) Μια ιτιά κρυστάλλινη, μια υδρόεσσα λεύκα, ένας ανεμοδαρμένος πίδακας φωτός, ένα δέντρο βαθύ που όμως χορεύει, το πέρασμα υδάτινης ροής που ελίσσεται, μακραίνει, αναποδίζει, αλλάζει κοίτη και πάντα εκβάλλει.... Μία πορεία γαλήνια άστρου, της Άνοιξης που δεν επείγει, νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει, μια ομόφωνη ροή κύμα το κύμα ώσπου να κρύψει η τρικυμία τα πάντα, μια πράσινη επικράτεια δίχως δύση όπως η λάμψη η άγρια των φτερούγων σαν ξεδιπλώνουν στ' ουρανού τη μέση...

Μία πορεία ανάμεσα απ' τις λόχμες των ημερών που θά 'ρθουν κι η μοιραία λάμψη της δυστυχίας σαν τραγούδι ενός πουλιού που απολιθώνει δάση και κείνες οι ευτυχίες απ' το μέλλον μες στα κλαδιά που ξεθωριάζουν, ώρες φωτός που ήδη πουλιά ραμφίζουν, οιωνοί που δραπετεύουν απ' τα χέρια... Μια παρουσία σαν έξαφνο τραγούδι, σαν άνεμος που τραγουδά στις φλόγες, δυο μάτια που τον κόσμο μετεωρίζουν μ' όλα τα πέλαγα και τα βουνά του, σώμα από φως που φίλτραρε ο αχάτης, μηροί από φως, κοιλιά από φως, οι κόλποι, οι φεγγαρόπετρες, ένα κορμί στο χρώμα του σύννεφου, στο χρώμα άλτριας νύχτας, η ώρα σπινθηρίζει, παίρνει σώμα, είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος, διάφανος μες στη διαφάνειά σου...

Οctavio Lozano Paz

Σημαντικές πληροφορίες

1. Το αρχικό ποιήμα ονομάζεται "Ηλιόπετρα" και είναι από μετάφραση-απόδοση από το ομώνυμο βιβλίο του ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ από τον Κώστα Κουτσουρέλη. Ιεροσυλία το ξέρω, αλλά του άλλαξα μερικές λέξεις και τον τίτλο !!!

2. Η εκπληκτική μουσική είναι της Ελένης Καραϊνδρου από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου το "Μετέωρο Βήμα του Πελαργού"(1991) με τίτλο "Refugee's theme"

Μυστική Εικόνα

" Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς, γινόμαστε διάφανοι."

" Μυστική Εικόνα "

Σαν κλείνω τα μάτια, άγρυπνα κοιμώμενος, μία εικόνα "μυστική" έρχεται στο μυαλό μου. Ένας εφιάλτης μίας άγονης χέρσας γης, που πάνω της εγώ, σαν νέος Ορέστης διωκόμενος από τις Ερινύες μου, νυχτοπατώ ακροβατόντας. Ελίσσομαι έρποντας σαν φίδι, με διχαλωτή γλώσσα συρίζοντας. Άλλοτε πάλι πετώντας, με μαύρο φτέρωμα κράζοντας με φωνή βραχνή:

"Ιδού εγώ, ο της Αχερουσίας λαμνοκόπος, ο της μνήμης αιρέτης, ο του έρωτος πάσχων, ο του θρήνου συμπράττων. Ιδού εγώ, ο του έρωτος δήμιος, ο της συγνώμης ικέτης.... Ελέησον..."

Αχιλλέας

Ἡ χρησιμότητα τῆς ἀπειλῆς Ἔχουν ἀρχίσει νὰ μὲ κυκλώνουν ἐπικίνδυνα οἱ ὧρες. Ἀκούω τὰ φυλλώματα σήμερα γίνηκαν ἀνήσυχα χορικά. Πρέπει νὰ ζήσω τὶς ἀντίστροφες δυνάμεις. Ὢ καρδιά μου - τρομαχτικότερη σελήνη!

Τὸ δέντρο τῶν ἀγνοημάτων Μιὰ συμφορὰ τυλίγεται στὸ δέντρο. Ὅλοι οἱ ἀδικούμενοι δέντρα εἶναι ἂν τὸ προτίμησαν αὐτό, μονάχα ν᾿ ἀδικοῦνται. Ἡ συμφορὰ μὲ γήινο χρῶμα τυλίγεται στὸ δέντρο. Ὢ δύναμη τῆς ζωῆς λιῶσε τῆς συμφορᾶς τὸ κεφάλι.

Νίκος Καρούζος

"Ποιήματα"

* Η μουσική επένδυση της ανάρτησης είναι η σύνθεση "Passacaglia" από το LP "White Stones" (1997) του συγκροτήματος Secret Garden