"Δεν Ζητώ"....παρά μόνο δυο λέξεις
|
Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν. Σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο. Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει, μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο, και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα. Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε. Σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια. Σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο, παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι, που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. Pablo Neruda
|
ΜΙΛΑ
- Μίλα! - Μίλα!
- Γιατί δε μιλάς;
- Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!
- Μίλα! Μίλα!
Πες της... πες της... γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή.
Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.
Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί
Ότι κατέβηκε ορμητική δυο - δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.
Πες της, γιατί δεν της λες
Ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της Αγίας Τράπεζας..
Ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε..
Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες...
Πες της το...
Αυτό πρέπει να της το πεις: "Ευλογημένη να 'σαι".
Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος.
Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα..
Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της..
Ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θεέ μου, δική σου.
Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος.
Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο..
Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας..
Ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα..
- Γιατί δε μιλάς;
- Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!
- Μίλα! Μίλα!
Πες της... πες της... γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή.
Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.
Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί
Ότι κατέβηκε ορμητική δυο - δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.
Πες της, γιατί δεν της λες
Ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της Αγίας Τράπεζας..
Ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε..
Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες...
Πες της το...
Αυτό πρέπει να της το πεις: "Ευλογημένη να 'σαι".
Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος.
Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα..
Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της..
Ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θεέ μου, δική σου.
Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος.
Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο..
Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας..
Ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα..
Arseny Alexandrovich Tarkovsky
Αρσένι Ταρκόφκσι
(25 Ιουνίου 1907 - 27 Μαΐου 1989)
"Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας"
| ΔΕΝ ΖΗΤΩ Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, μοναχά απ’ τα δικά σου τα χείλη. Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, σαν αυτές π’ ανταλλάσσουν δυο φίλοι. Δεν ζητώ να μου πεις «Σ’ αγαπώ» Δεν ζητώ να μου πεις «Σε λατρεύω» Δεν ζητώ να μου πεις «Σε ποθώ» Δεν ζητώ να μου πεις «Σε πιστεύω». Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, μοναχά απ’ τα δικά σου τα χείλη. Δεν ζητώ παρά μόνο δυο λέξεις, σαν αυτές π’ ανταλλάσσουν δυο φίλοι. | |
"The Silence of the Lambs" (1991) Μουσική: Howard Shore |
